Menonici, będący odłamem anabaptystów, przybyli na Żuławy Wiślane w połowie XVI wieku, uciekając przed prześladowaniami religijnymi w Niderlandach i Fryzji. Władze polskie, głównie Królestwa Polskiego, zaprosiły ich na te tereny ze względu na ich umiejętności melioracyjne i rolnicze, które były niezwykle cenne dla regionu o trudnych warunkach hydrograficznych. Żuławy były często zalewane przez rzeki i morze, a menonici wprowadzili zaawansowane systemy kanałów, rowów, wałów i pomp, które pozwoliły na osuszenie i utrzymanie terenów rolniczych. Tworzyli zamknięte społeczności, które ściśle przestrzegały zasad swojej wiary. Byli pacyfistami, unikali służby wojskowej i nie uczestniczyli w polityce. Ich społeczności wyróżniały się prostotą życia, skromnymi ubraniami oraz wyjątkowym rzemiosłem, szczególnie w zakresie budownictwa i rolnictwa.
Na przestrzeni wieków, zwłaszcza w XVIII i XIX wieku, ich liczba zaczęła maleć, częściowo z powodu germanizacji i zmieniających się warunków politycznych, a także z powodu emigracji do Rosji i Ameryki Północnej. Po II wojnie światowej, w wyniku zmian granic i przesiedleń, większość pozostałych Mennonitów opuściła Żuławy, a ich materialne dziedzictwo, takie jak domy podcieniowe, cmentarze i systemy melioracyjne, do dziś przypomina o ich obecności w regionie.
Cmentarze menonickie na Żuławach mają szczególne cechy związane z lokalną historią, geografią i kulturą osadnictwa menonickiego. Menonici osiedlili się na Żuławach w XVI wieku, przyczyniając się do rozwoju tej krainy poprzez swoje umiejętności melioracyjne. Cmentarze menonickie były często zlokalizowane na niewielkich wzniesieniach, co miało znaczenie praktyczne, biorąc pod uwagę podmokły charakter tej krainy. Umiejscawiano je często przy dawnych wsiach menonickich lub na peryferiach osad. Cmentarze te mają regularny układ, z grobami ułożonymi w równych rzędach. Teren cmentarzy był zazwyczaj otoczony drzewami lub żywopłotami, co tworzy wrażenie odseparowania od otoczenia i spokoju. Na żuławskich cmentarzach dominują nagrobki wykonane z piaskowca, które często są proste i skromne. Niektóre nagrobki mają charakterystyczny kształt steli lub prostopadłościanów, a inne są bardziej ozdobne, choć nadal utrzymane w minimalistycznym stylu. Na wielu nagrobkach można znaleźć inskrypcje w języku niemieckim, który był głównym językiem menonitów zamieszkujących Żuławy. Napisy są zazwyczaj oszczędne i ograniczają się do podstawowych danych o zmarłych. Zgodnie z zasadami menonitów, na nagrobkach rzadko pojawiają się krzyże czy inne symbole chrześcijańskie. Zamiast tego można czasem spotkać symboliczne wyobrażenia słońca, kwiatów lub prostych ornamentów roślinnych.
Cmentarz w Barcicach jest jednym z dwóch we wsi. Położony jest 150 metrów od głównej drogi we wsi, otoczony lasem. Wielkość nekropolii to prostokąt mający 60x80m. Na tej powierzchni znajduje się kilkadziesiąt pochówków z XIX i pierwszej połowy XX wieku. Przeważają obudowy z lastriko, lecz są też dobrze zachowane nagrobki w formie pni ściętych drzew, dwa głazy oraz dziewięć steli z typową dla menonitów symboliką.
