Wer hätte gedacht, dass ich so viele Spuren in Bezug auf die mysteriöse Kogge finden würde? In den Wappen und Rätseln habe ich sie schon entdeckt. Nun werde ich mich mal an die alten Sagen wagen. Vielleicht finden wir in der Vergangenheit Genaueres heraus.
In Wittow ward’ ne hübsche Geschichte vertellt: Dor is mal ’n Wittower starben, un he will je denn los un sehn, wat he nich nah’n Himmel rinkamen kann. As he dor baben ankümmt, un Petrus rutklingelt hett, makt de ’n ganz bedröwtet Gesicht un seggt, dat he em wedder wegschicken mutt, ’t geiht nich anners, is allens vull un besett, keen Platz mihr frei. De Wittower leggt sick je nu up’t Bidden un Beden, helpt em öwer all’ nix, Petrus seggt, he kann nich anners, he hadd ’n Dag ehrer kamen müßt, de letzten Plätz hebb’n ’n poor Hiddenseers innahmen. Dor schütt de Wittower ’n Idee dörch ’n Köpp, he fragt, ob he nich wenigstens mal rinkieken kann in ’n Himmel. Na, Petrus den duert dat je, un he makt de grote Dör, de nah ’n Himmel reingeiht, apen. Dor hett he bloß up luert hatt, de Wittower, he löpt gau ran nah de apene Dör, leggt sin beiden Hänn’ an ’n Mund un röppt luthals nah’n Himmel rein:
„Schipp up Strann!“
Knapp hett he dat roopen, dor kamen all de Hiddenseers, de in ’n Himmel sünd, rut tolopen, se denk ’n jo, dor gift dat villicht ’n bäten Stranngot to arben, dat sünd se jo so gewohnt von ehr Lebenstid her, un de Wittower wutscht gau in ’n Himmel rin, nu is dor jo Platz genoog west.
(Quelle: Sagen und Märchen aus Putgarten auf Rügen, Carola Kühl)