Ο Μάκης κούνησε το ραβδί του πάνω από την άδεια κούπα του. «Ξαναγέμισε», είπε και έσκασε ένα χαμόγελο όταν στην κούπα άρχισε να εμφανίζεται καφές. Ήταν το τρίτο φλιτζάνι που έπινε εκείνο το Κυριακάτικο πρωινό, ξεφυλλίζοντας αμέριμνα την εφημερίδα του. Ήταν πολύ χαρούμενος με την επίδοσή του σε αυτό το ξόρκι, πράγμα που τον έκανε να πίνει περισσότερο καφέ από όσο θα ήθελε η γιατρός που τον εξέτασε στο νοσοκομείο «Μαγεία και Υγεία» τις προάλλες. Ξεπερνώντας, όμως, αυτή την σκέψη, άφησε την κούπα να γεμίζει αργά με καφέ και αφαιρέθηκε ξανά στην εφημερίδα του, όταν κάτι του τράβηξε απότομα την προσοχή.
«Γυναίκα!», φώναξε, «Άκου δω τι λέει!». Και διάβασε στη Βίκυ την παράξενη αγγελία.
«Αγαπητοί συμπολίτες,
Σας παρακαλώ να με βοηθήσετε, βρίσκομαι σε απελπιστική κατάσταση. Πριν δύο μέρες μου κλέψαν κάποιες πολύ σημαντικές αναμνήσεις! Σας ξορκίζω, δεν είναι αστείο. Οι κλέφτες μου είπαν ότι κρύψαν την κάθε ανάμνηση στην περιοχή στην οποία αναφέρεται. Οι αλήτες! Δεν μπορώ να θυμηθώ που αναφέρονται! Σας ικετεύω, βρείτε τις αναμνήσεις και συλλέξτε τες σε μία από τις τοποθεσίες και μετά ενημερώστε με για το που βρίσκονται. Σας παρακαλώ, η δολιότητα αυτή δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητη.
Ο φίλος και γείτονάς σας,
Νικήτας Ψυχικιόπουλος»
Η πρώτη αντίδραση της Βίκης ήταν έντονη, αλλά δεν είχε να κάνει με το τι της διάβασε μόλις ο Μάκης.
«Ρε Μάκη, πόσες φορές θα σου πω να μην αφήνεις την κούπα να γεμίζει ενώ κάνεις άλλα πράγματα;!». Μόνο τότε συνειδητοποίησε ο Μάκης πως η κούπα είχε αρχίσει να ξεχειλίζει λόγω της αφηρημάδας του, κάνοντας το τραπέζι χάλια. Ο τσακωμός και τα ξόρκια καθαρισμού που ακολούθησαν δεν είναι χρήσιμα για την ιστορία μας, οπότε τα παραλείπω για χάρη συντομίας.
«Τώρα που το λες, είδα κάτι Μαφίτι που αναφέρονταν σε κάτι παρόμοιο», είπε η Βίκυ.
«Κάτι τι;»
«Μαφίτι. Έτσι τα αποκαλούν τα παιδιά στις μέρες μας. Είναι κάτι μαγικές ζωγραφιές στους τοίχους που αρχίζουν να σου φωνάζουν μόλις περάσεις δίπλα τους. Τα περισσότερα είναι αρκετά κακόγουστα, γι’ αυτό και δεν δίνω σημασία συνήθως»
«Και τι έλεγε αυτό το Μαφίτι;»
Η Βίκυ σημάδεψε το κεφάλι της με το ραβδί της και είπε «Ανακάλεσε». Ξαφνικά χλόμιασε και με μια φωνή που δεν ήταν δική της, παρά ενός εφήβου του οποίου οι φωνητικές χορδές δεν έχουν πλήρως αναπτυχθεί, είπε:
«Κλέψαμε τις αναμνήσεις του Νικήτα! Τον βλάκα, του τη φέραμε καλά. Του κάναμε το κυκλικό ξόρκι της κλοπής. Ούτε που είδε από που του ήρθε. Βάλαμε την κάθε μία κάπου σχετικά. Φάση την ανάμνησή του από το Δημοτικό στο Δημοτικό. Μην ακούτε τον ξεμωραμένο. Άμα τις βρείτε και είναι πολλές μαζεμένες, πάρτε μία και βάλτε την αλλού, ώστε να μη τις βρει ποτέ ο γεροξεκούτης.
Αλητάμπουρες 2005 Crew»
Ο Μάκης αναγνώρισε σε τι αναφέρονταν. «Το κυκλικό ξόρκι της κλοπής. Χαχα, το κάναμε στο σχολείο κάθε τόσο για φάρσα στους φύτουκλες για να ξεχάσουν το μάθημα. Έπρεπε να δεις τις φάτσες τους όταν τους ρώταγε ο δάσκαλος. Ήταν τόσο αστ…», σταμάτησε την φράση του όταν είδε τη Βίκυ να αγριεύει.
«Και πώς δουλεύει το ξόρκι;» τον ρώτησε .
«Μια ομάδα μάγων στέκεται κυκλικά γύρω από κάποιον. Αρχίζουν να κινούνται σε κύκλο ενώ λένε:
«Όσοι μάγοι τόσες αναμνήσεις, τόσες χαρούμενες θυμησές.
Δωσ’ μας, λοιπόν, εσύ τις δικές σου και ορκιζόμαστε τα χειρότερα θα κάνουμε μ’ αυτές.»
Όσοι μάγοι εκτελούν το ξόρκι, τόσες αναμνήσεις κλέβουν. Μία ανάμνηση πέφτει σε καθενός το χέρι. Παίρνει στέρεα σφαιρική μορφή και μέσα της μπορείς να δεις τον κόρο της. Τα αλητάκια, τι μου θύμισαν τώρα!» κατέληξε ο Μάκης, σπάζοντας έτσι το βαρύ κλίμα που είχε δημιουργήσει η αφήγησή του. Αυτό όμως εκνεύρισε περισσότερο τη Βίκυ.
-Αμάν βρε Μάκη! Εγώ λέω να βοηθήσω τον κακομοίρη τον Νικήτα.
-Έλα ρε Βίκυ, άστον μωρέ τον μίζερο.
-Εγώ θα πάω να βρω τις αναμνήσεις και να τις βάλω στην τοποθεσία στο λύκειο. Μετά θα του στείλω ένα μήνυμα να πάει να τις μαζέψει από κει.
-Καλά πήγαινε. Μία που θα γυρίσεις από κει, μία που θα πάω εγώ και θα τις βάλω πίσω στις αρχικές θέσεις.
-Βρε Μάκη…
-Μη νομίζεις ότι δε βλέπω τι τρέχει με σένα και το Νικήτα, Βίκυ!
-Αχ ρε Μάκη…