Prusowie szanowali przyrodę, wśród której w szczególny sposób wyróżniali jej okazałe, zachwycające, estetyczne lub budzące grozę elementy. "Świetny Dąb", który wytrzymał uderzenie gromu symbolizował: pamięć, szacunek, siłę, wytrwałość, długowieczność i odrodzenie. Był to symbol bardziej duchowy niż materialny, jak rozumieli to misjonarze przybywający na tę ziemię. Misjonarze chcieli niszczyć, to co uważali za szczególnie drogie uczuciom podbijanej ludności obecnie zwanej Prusami. Pomimo systematycznego wycinania "Świetnych Drzew" Prusowie w milczeniu sadzili nowe. Zwyczaj ten dotrwał do dnia dzisiejszego, czego przykładem jest wskazywany dąb. Kontynuacją tego zwyczaju jest sadzenie tzw. "Papieskich Dębów", w których Prusowie wraz z Papieżem Janem Pawłem II zachowują szacunek dla przyrody, a katolicy dla Papieża.